Deze documentaire is om een aantal redenen erg de moeite waard. Allereerst om het bijzondere verhaal, over de jonge Syriër Ahmad Joudeh, zesentwintig jaar, die in Damascus in de publiciteit kwam door zijn danskust. Ten tweede om de bijzondere maker, Roozbeh Kaboly, en ten derde om de schitterende beelden.
Poster bij de documentaire.
Joudeh groeide op in het het Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk, in de omgeving van Damascus. Dit kamp, dat al sinds 1957 bestaat, was feitelijk een flinke buitenwijk van Damascus. Het werd bevochten door strijders van IS en van Jabhat al-Nusra.
Aan het begin van de film zien we Ahmad zijn oude woning opzoeken, hij loopt door de door de oorlog verwoest wijken, en herketn de plek van zijn huis nauwelijks.
Hij woonde daar met zijn moeder.
Zo ongeveer ziet Yarmouk eruit in de film.
Ahmad Joudeh danst tussen en op de puinhopen.
Ik vond het een verschrikkelijk gezicht, om Ahmad te zien dansen op het puin. Zo'n contrast tussen deze vorm van kunst, en de totale vernietiging.... Toch had hij zelf een boodschap die hij uitdroeg: het was voor de zielen van de omgekomenen. Hijzelf had vijf naaste familieleden verloren in de oorlog.
In Palmyra, met zijn moeder.
Vanuit die zelfde innerlijke drang, ging hij ook naar Palmyra, om op de resten van een grootse culturele stad te dansen.
Nogmaals: ik vond het afschuwelijk. Het geluid van zijn danspassen op het gruis van de ruïnes...
Uiteindelijk komt Ahmad naar Nederland, waar hij een dansopleiding begint. We horen hoe hij zijn verhaal vertelt: het was totaal niet aanvaard dat hij danser wilde worden, niemand in de Moslimgemeenschap wil dat. Zijn moeder stimuleerde hem wel, zijn vader juist niet.
Het kwam tot een breuk met zijn vader.
Toch gaat Ahmad op zoek naar zijn vader, van wie hij weet dat hij in een vluchtelingenkamp in Duitsland zit. Het is heel moeilijk voor hem de kamer binnen te gaan waar zijn vader woont.
Goddank sluiten ze elkaar in de armen.
Intussen ontwikkelt Ahmad zich steeds verder in het dansen. Hier zien we hoe mooi hij danst. Ik word hier ook niet afgeleid door de afschuwelijke context.
Hier bijvoorbeeld in een parkeergarage.
De foto's hierboven horen wat mij betreft wel tot de schitterende beelden, waarom deze doumenatire zo de moeite waard is.
Dance or die.
In zijn nek staat in het Indiaas Dance or Die getatoeëerd. Het is een diepe levensovertuiging. Hij praat over de noodzaak tot dansen, en de drive die hem zijn passen ingeeft. Zijn uitspraken deden me denken aan de flamenco-danseres La Chana, over wie ik nog niet zo lang geleden een documentaire zag, en waarover ik ook blogde.
De tatoo is in het Indiaas, omdat India als enige een god heeft die aan de dans is gewijd.
Ahmads leven is totaal veranderd. We zien hem op de Dansacademie, en met zijn vrienden.
Daniel Robert, Ahmad Joudeh en Roozbeh Kaboly. Daniel is een heel goede vriend van Ahmad.
Ik zag, dat Ahmad inmiddels een eigen website heeft, en dat hij geld ophaalt voor zijn verblijf en opleiding. Inmiddels doe hij ook buitenlandse optredens.
Hier een opname van een optreden in Parijs, in 2017.
Ik heb me tot nu toe nog alleen met zijn ontwikkeling bezig gehouden. Het hoogtepunt daaruit in de film, was dat Ahmads vader naar zijn optreden kwam kijken in de Schouwburg. En dat, terwijl hij nooit eerder naar hem gekeken had, terwijl hij danste....
De camera blijft gefixeerd op het gezicht van de vader, terwijl op het podium Ahmad prachtig danst. Het is heel aangrijpend om te zien.
Na afloop lopen ze naar elkaar, de verzoening is nu wel compleet! - Ook deze beelden (waarvan ik geen foto's terug heb kunnen vinden) behoren bij het hoofdstuk 'schitterende beelden.'
Ten slotte wil ik enkele woorden wijden aan de maker van de film, Roozbeh Kaboly. Hij blijkt een Nieuwsuur-journalist! Dat vond ik weer zo geweldig, dat 'gewone' Nieuwsuur, dat een geweldig documentairemaker huisvest.
Van Kaboly is verder nog een beroemde documentaire over Yilmaz, een Nederlandse IS-strijder, die hij acht maanden lang gevolgd heeft in Syrië. Ik heb er hier een klein stukje over:
De uitzending over Yilmaz in Nieuwsuur was in 2014.
Beide documentaires, dus zowel over Ahmad en Yilmaz, zijn overgenomen door internationale media: BBC, Channel 4 News, en Arte.
Roozbeh Kaboly
De film was binnen het kader van Het Uur van de Wolf.
Een filmpje over zijn strijd voor Vrede.
Indrukwekkend om zijn geloof in zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten