Poster
Film naar het boek of verhaal van Alice Munro, The bear came over the mountain. Ik ben een bewonderaar van de verhalen van Munro, maar deze film naar haar boek viel mij tegen. (Of het boek me ook tegenvalt weet ik binnenkort, want mijn nieuwsgierigheid is wel weer gewekt.)
Maar mijn mening over de film wijkt nogal af van het bovengemiddelde dat ik tegen kwam op internet.
Eerst maar het verhaal:
Het gaat over twee oudere mensen, Fiona en Grant, van wie de vrouw Alzheimer krijgt. Dat feit wordt onnadrukkelijk vermeld, als Fiona een koekenpan in de ijskast zet.
Zij zelf heeft ook in de gaten dat ze achteruit gaat, en wil naar een verzorgingshuis vlakbij. Haar man stemt ermee in, en brengt haar weg. De directrice van het tehuis is al meteen iemand die je wantrouwt, met haar 'gezellige' opmerking dat het huis zo mooi licht is. Het wantrouwen krijgt gelijk, als je hoort dat man en vrouw elkaar een maand niet mogen zien, omdat dat beter zou zijn voor de patiënt om te wennen!
Maar na een maand is Fiona haar hele huwelijk vergeten. Ze is verliefd geworden op een zekere Aubrey, een andere cliënt in het tehuis. Ze bekommert zich voortdurend om hem, en vindt de aanspraken die Grant op haar maakt lastig.
Grant maakt na verloop van tijd kennis met Marian, de man van Aubrey. Het verhaal gaat sprongsgewijs. Aubrey is door Marian weggehaald uit het tehuis, omdat Marian het niet meer kon betalen. Daardoor raakte Fiona in een depressie. Grant wil dat Aubrey terug gaat, of op zijn minst Fiona een keer bezoekt zodat zij geneest. Fiona is 'naar boven' verhuisd, waar de zwaardere gevallen huizen.
Buiten het tehuis bloeit er iets van een liefde op - het is zeer de vraag hoe geforceerd die is - tussen Grant en Marian. Grant bezoekt Fiona samen met Aubrey, om haar blij te maken met het weerzien van haar nieuw vriend. Voor het laatst bloeit Fiona op, ze lijkt haar hele huwelijk weer in haar geheugen te hebben. Je ziet aan Grant dat hij weet dat dit een laatste opflakkering is.
Er is een speciale rol weggelegd voor een verpleegster, die Grant uitlegt wat er allemaal omgaat in het verpleegtehuis.
Kristen Thomson als Kristy, verpleegster.
Julie Christie en Gordon Pinsent als Fiona en Grant.
Een heel jonge Julie Christie, als Lara in Doctor Zhivago.
Olympia Dukakis speelt Marian
Grants wanhoop is het voornaamste thema.
Fiona met Aubrey
Olympia Dukakis, als Marian.
Een wat jongere Dukakis
Waarom ben ik niet zo enthousiast over deze film?
Omdat hij me niet echt overtuigde. Ik vond de Fiona in de film te veel een filmster blijven, met keurig gekapt haar, kleren waarmee ze zó uit een modemagazine gestapt leek, en pruil- en acteermondjes waarin ik niet geloven kan. Denk ik terug aan Amour, van Haneke, dan herinner ik me daar een echte aftakeling gezien te hebben, van een vrouw die in bed plaste en haar keurige kapsel kwijt raakte; haar gezicht drukte of niks meer uit, of angst, afkeer, afwezigheid. Zo gáát dat. Ik zou tegen mijzelf kunnen inbrengen dat Fiona nog niet zo ver heen was als de vrouw in Amour, maar ik blijf erbij dat Fiona 'te mooi' bleef.
Ik kon me ook niet helemaal voorstellen dat een tehuis zo liefdeloos omging met twee huwelijkspartners. 'Zou dat nou....?'
Maar ik kan me vergissen.
Trailer
Sarah Polley, regisseur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten