Film is gemaakt naar de bestseller van Alan Duff, van 1990
Boekomslag
Het is al weer lang geleden dat ik deze film voor het eerst zag, en het kostte me moeite om hem nog een keer te bekijken. Niet dat ik hem niet goed vond, integendeel. Maar het huiselijk geweld is zeer heftig, en de consequenties ervan de allerergste die je je maar kunt voorstellen. Bij de zelfmoord van het dertienjarige meisje en vooral bij de reactie erop door de moeder barstte ik in huilen uit.
Ook de andere kinderen drie lijden onder dit huwelijk, dat bestaat uit een afwisseling van verliefdheid, ouders die samen liedjes zingen, en grote slemppartijen met vrienden in hun huis. De stemming kan dan zó maar omslaan in een totaal andere, waarbij de kinderen elkaar in bed rillend van de angst vasthouden.
Tegelijk is het zo mooi, dat aan het eind de vrouw eindelijk volwassen wordt (maar pas na de verhanging van haar kind) en haar enge man eindelijk kan loslaten. Once were warriors: my ancestors once were warriors, en zij, de dochter, die nooit met Jake had moeten trouwen, keert terug in de schoot van haar familie; samen met haar kinderen.
Helemaal los hebben deze verwesterde Maori's hun oorsprong nooit gelaten: de oudste zoon heeft de gezichtstatoeages van de groep, de tweede zoon beoefent een vorm van training om 'innerlijke tatoe's' te verwerven. De moeder kijkt regelmatig naar de overkant, waar haar voorouders begraven liggen.
Deze sporen van Maori-cultuur maken de film ook zo bijzonder. We kennen natuurlijk de rugbyploegen met hun rituele kreten om zich moed in te spreken:
Haka
Hier krijgt diezelfde 'haka' de oorspronkelijke spirituele lading. Zie hier de Once were warriors Haka; tweede zoon zit in 'gesticht' en wordt heropgevoed.
De destructiviteit van Jake 'the Muss' en zijn vrouw, hun drinkgelagen, de uitersten van verliefdheden en agressie, het lot van de kinderen, die voor hun welzijn vrijwel alleen op hun moeder zijn aangewezen: dit alles geeft de film een prachtig ontwikkelingsgang.
Daarnaast is er nog de schitterende verhaallijn van het leven en de verkrachting van de 13-jarige Grace door oom Bully. Het leidt tot de dood van Grace. De achtergronden van haar dood komen uit als moeder Grace's dagboek vindt en aan Jake laat lezen.
Jake 'The Muss' Heke is de vader, Beth de moeder. Kinderen zijn Polly Heke, Grace, Boogie en Huata Heke.
Beth (r), Rena Owen, en Grace, Mamaengaroa Kerr-Bell
Grace hier bij haar vriendje, een verslaafde die leeft in een autowrak onder een brug. In haar hand het schriftje waarin ze een dagboek bijhoudt en verhalen schrijft.
De man die Boogie heropvoedt.
Jake is een krachtpatser, dat weten we van het begin af aan. Dus als hij er zó uitziet, dan weet je dat je goed uit moet kijken.
Beth houdt haar mond niet. Hier smijt ze eieren kapot voor Jake's voeten. Bak ze zelf!
Boogie; wacht vergeefs op zijn moeder bij de rechter.
Oom Bully verkracht Grace.
Polly bij een gang; met de Ta Moko, Maori-gezichtstatoeage.
Een van de scenes voor de ommekeer, als Beth met het schrift met de onthulling over Bully op de proppen komt.
Ta Moko (deze niet uit de film)
Om tot de bende te worden toegelaten wordt Polly eerst in elkaar geslagen door alle leden.
De ochtend na het huiselijk geweld.
Oom Bully wordt zowat doodgeslagen.
Heel aandoenlijke ontwikkelingsgang.
Nieuwe vrienden.
Trailer.
Lee Tamahori; regisseerde ook Die another day, Bondfilm.
Alan Duff. Schreef ook 2 vervolgboeken op dit boek, die beide ook verfilmd werden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten