Niet toevallig dat beide posters om de cruciale scene draaien.
Een wereldberoemde film waarvan ik wist dat hij gewelddadig was, een cultfilm bovendien, maar die ik ondanks zijn leeftijd nog niet had gezien.
Nu, dat gebrek heb ik ook weer goedgemaakt.
Ja, hij ís gewelddadig, soms zo erg dat je niet meer wilt, of kunt kijken. Met name de 'martelscene', waarbij een gevangen genomen agent door een wrede crimineel bedreigd wordt met marteling is niet om aan te zien. Mr. Blonde brengt het aangekondigde plan ook ten uitvoer, althans voor een deel. Het griezelige is dat de kerel er zo'n plezier aan beleeft, en er een fijn muziekje bij heeft opgezet. Je schrikt je elke keer een hoedje. Gelukkig hoefden we niet alles te zien, en nog gelukkiger: de ultieme marteling ging niet door, omdat de gangster zelf werd doodgeschoten.
Verder was de film boeiend door het heen en weer springende script. Het verhaal werd niet van voor naar achteren verteld, maar ging heen en weer in verleden en toekomst, en groepeerde zich rond de personages.
Het verhaal zelf betreft een mislukte overval op een diamantzaak; we maken de voorbereidingen daarvan mee, en de afloop. Daarbij ligt de focus op een paar figuren.
Het belangrijkste zijn Mr. White en Mr. Orange, Harvey Keitel en zijn maat, die een undercover agent blijkt te zijn. De sadist is Mr. Blonde. Mister Pink heeft het steeds over 'professioneel' zijn, hij lijkt de enige die ontkomt - al klinken er onmiddellijk schoten die iets anders suggereren.
De geplande overval eindigt in een gruwelijk bloedbad.
Tussen Mr. White en Mr. Orange lijkt iets van vriendschap te zijn ontstaan, omdat Mr. Orange erg bang was voor de dood, en de troost van White nodig had. Mr. Orange schiet ten slotte Mr. Blonde (de sadist) neer, voordat die de gevangen agent in de fik kan steken. Mr. White verdedigt Mr. Orange nog tegen zijn bazen, maar wordt dan zelf neergeschoten. Mr. Orange bekent dat hij van de politie is, de laatste schoten doden hem en zijn undercover 'vriend.'
Hoofdpersonen; tweede van rechts Harvey Keitel; speelde een belangrijke rol bij de totstandkoming van de film.
Quentin Tarantino speelt zelf een van de misdadigers
Hier zien de mannen een agent in de kofferbak liggen van een van hen. Daar kunnen de gangsters vervolgens al hun agressie op kwijt.
Deze griezel speelt vaker zo'n lekkere jongen: Steve Buscemi, als Mr. Pink.
Woede op het gezicht van het zoontje van de baas (Chris Penn): wie is er nou de verrader?
Het hele spul nog intact.
Michael Madsen speelt een gruwelijke Mr. Blonde
Enige uitleg over het begrip cultfilm: dat is een film, die bij verschijnen niet meteen een succes was, maar dat later wel werd, en toen een fervente groep fans had. Dat de film niet meteen succesvol was, kan gelegen hebben aan het feit dat hij te controversieel was.
Reservoir Dogs voldoet hieraan. Het wordt overigens ook een neo-noir crime-thriller genoemd. Ik vermeld het maar even.
Het is het filmdebuut van Tarantino, met alle kernmerken van zijn overige films: 'violent crime', referenties aan de pop-cultuur, veel gevloek en 'strong language', en het verhaal wordt niet-lineair verteld.
De titel zou komen van een verbastering van Au revoir les Enfants, een film van Louis Malle, en Straw Dogs, van Sam Peckinpak. Ik ken die films niet, dus deze verklaring voldoet mij niet echt. Ik laat het maar even, kom er misschien nog eens op terug.
Zoals al vermeld is de film niet chronologisch, maar opgebouwd rond een paar personages. Het griezelige zit 'm ook in de onverwachte geweldsuitbarstingen. De film werd pas een succes na Pulp Fiction (ook van Tarantino). Er is van Reservoir Dogs ook een videospel gemaakt.
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten