donderdag 7 mei 2015

Atlantic, Jan Willem van Ewijk, 2015.

Ik was bijzonder nieuwsgierig naar deze film, nadat ik de recensies erover gelezen had. Hij kreeg ook 4 of 5 sterretjes mee, en het ging over WATER, wat wil ik nog meer...
Een Belgisch-Nederlandse-Duitse-Marokkaanse produktie. 
Wisal, het nichtje van hoofdrolspeler Fettah. Ik begreep niet zo goed dat speciaal de band met haar zo uitgelicht werd. 
Fettah is een arme visser, en hij kan ontzettend goed surfen. Hij is verliefd geworden op de vriendin van een Amerikaanse vriend, die daar elk jaar in het dorp komt surfen aan de kust van de Atlantische Oceaan. Als ze weg is, wil hij haar achterna, weg uit zijn dorp, met zijn surfplank over de oceaan, naar Europa. Hij moet via een omweg de militaire zone rond Spanje vermijden. Op zijn tocht over zee langs Marokko zien we in flashbacks zijn voorgeschiedenis. 
Als hij 300 mijl zonder onderbreking moet surfen, gaat het mis.
Mohamed Majid, ook bekend van Incendies. In werkelijkheid heeft hij in het dorp waar ook de imaginaire Fettah vandaan komt, een restaurant. Hij is getrouwd met een francaise en heeft een paar kinderen. 
Het filmen was een reuze werk; alles moest 'echt' zijn, géén stuntwerk. Surfen moest dan ook dikwijls ver uit de kust gedaan worden. 
De maker, Jan Willem van Ewijk 
Er waren soms de prachtigste beelden te zien. 

Ja, de beelden waren soms fantastisch, en voor iemand als ik, die houdt van water in beweging, viel er veel te zien.
Toch viel de film me na alle ophef wat tegen; ik houd niet van dat poëtische gedoe, althans niet als ik er niet in geloven kan. Ik geloof meteen dat mensen dáár liever naar Europa gaan, maar dit is een wat al te fantastische opgave. Het afscheid van zijn (grotere) nicht (die verliefd op hem is) vond ik weer wel prachtig. Maar vooral de beelden deden het hem, erg mooi.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten