Ik geloof dat iedereen intussen The English Patient wel gezien zal hebben. Naar het boek van Michael Ondaatje.
Eerst maar even die naam: Ondaatje is van Tamil-Nederlandse afkomst, een zogenaamde Burgher. De naam stamt uit de koloniale tijd. Hij is thans Canadees van nationaliteit.
Ik zelf heb de film destijds vrij snel in de bioscoop bekeken, ik herinner me dat Rob Valk er ook zat, een van de leden van Tons mannengroep.
Ik was toen redelijk onder de indruk.
Ook nu, na zoveel jaar, boeit de film wel weer, al is het voornamelijk ontspanning. De film nodigt nergens uit tot nadenken. Hij wordt ergens 'esthetisch' genoemd, en ja: de beelden van de woestijn zijn prachtig. En die van de vliegtuigjes, de mooie minnares. Van de verpleegster Hanah.
De patiënt zelf irriteert me wat, met zijn betekenisvolle blikken. Maar ach, er is een tijd geweest dat ik erdoor gesmolten zou zijn!
Juliette Binoche is mooi, en kinderlijk met haar hinkelspel. Maar dat is ook het karakter dat zij uitbeeldt. In Camille Claudel maakte ze oneindig veel meer indruk op me.
Mooi zijn de beelden van de grotten met de zwemmers. Spectaculair het vervoer van de dode Katharine in het vliegtuigje. Vooral de laatste beelden blijven me bij.
De film heeft veel Oscars gewonnen.
Ook een voor Binoche.
Nou, fijn voor iedereen.
Vanavond nog even het slot bekijken, en dan maar weer gauw iets anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten