Juliette Binoche in de hoofdrol
Het verhaal gaat over Emille Claudel, die jarenlang de geliefde van Rodin was, en op een gegeven moment een einde maakte aan haar relatie met hem. Zij was zelf ook beeldhouwster. Omdat zij toen jarenlang zichzelf opsloot in haar huis, liet haar familie haar opnemen in een tehuis voor krankzinnigen.
Eigenlijk vertelt de film deze geschiedenis ternauwernood: we zien eigenlijk alleen de kunstenares zoals ze leeft in het gesticht. Met altijd mensen om haar heen, er is voortdurend toezicht; altijd hoort ze de kreten van de krankzinnigen, ziet ze hun afstotende uiterlijk.
Met een van de geesteszieken
Het tehuis in Avignon is prachtig, de natuur eromheen ook. Voor zover zichtbaar, want er staat een enorme muur om het complex. Er zijn altijd en overal nonnen, die hun werk liefdevol, maar wel immer controlerend uitvoeren.
De rollen van de krankzinnigen worden door echte gestoorden gespeeld.
Claudel eet haar eigen gekookt eten, uit angst voor vergiftiging
De manier van filmen maakt dat alles wat Emille voelt diep tot je doordringt. Het viel Ton op dat er geen muziek is. Je zit Binoche bijna voortdurend op de lip, je ziet haar huilen en hoort haar monologen.
Het enige waar ze zich nog op verheugt is de komst van haar broer, Paul Claudel. Hij is dichter. Komt hij eenmaal in beeld, dan weet je al gauw dat ze weinig aan hem zal hebben. Hij is een beetje godsdienst-gek, meent het licht te hebben gezien. Hij ziet er zalvend uit, en tegenover zijn verlaten zus - haar moeder en zus hebben haar laten opsluiten en willen niets met haar te maken hebben - is hij keihard.
Ik herinner me dat in de Trouwrecensie gesproken werd over de vraag in hoeverre Claudel nu werkelijk geestesziek was. Waarschijnlijk was ze werkelijk paranoïde, maar zeker is dat de psychiater op een gegeven moment wel vond dat ze mocht proberen om weer zelfstandig te gaan wonen.
Maar met die familie van haar lukte dat niet.
Ze moet verschrikkelijk hebben geleden, o.a. door het feit dat ze niet meer kon werken.
Verplicht wandelen met de nonnen en de 'schepsels' daar
Emille Claudel is tot haar 79e in het gesticht gebleven, tot aan haar dood in 1943. Haar broer Paul is haaar blijven bezoeken, maar kwam niet op haar begrafenis. Ze ligt in een gemeenschappelijk graf.
Emille Claudel
Er bestaat ook nog een film over Camille Claudel van 1988, met Gerard Dupardieu als Rodin en Isabelle Adjani als Camille. Daarin worden meer feiten uit haar biografie getoond.
De poster uit 1988
Andere films van Bruno Dumont zijn: La vie de Jésus; Hadewych; Flandres; Humanité.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten